Օ՜ Զանգեզուր, օ՜ Տաթև. մշակութային շոկ /երկրորդ պատում/

«Օ՜ Զանգեզուր, օ՜ Տաթև» շարքի առաջին պատումն այստեղ

-Ինչ էլ լաչառ ա է, վրա ա պրծել, թե էն աղջկա երեսը մաշկի, բա ես մի դրա լեզուն չիմանամ՝ ասեմ՝ յանի երկուոտնանուն լավություն անելի չի՞, սումկա ա էլի, ճղվեց-ճղվեց: Ա, ղուզի, դրան ասա ամոթ ա է, հեն է՜, էն տղամարդիկ տես ոնց են նայում, բա կնիկը տղամարդու կողքին սիրտը էդպես  բողազով դուրս կթափի՞, ամոթ ա է՜. ամոթը տվել են շանը չի կերել:

-Ա, քեզ ղուրբան, մեղք էլ ա է, երակները կռոճ-կռոճ ա արդեն դառել, մի նայի է՝ էդ հիվանդ կլինի, որ միանգամից էդպես ջղայնացավ: Բեր էս ծառի տակ, թող էս հով տեղը մի քիչ նստի, հանգստանա: Համ էլ ասա, էսօր գյուղում տարի ենք տալիս, գյուղը տխուր բանի ա, չի կարելի, որ գյուղամիջում սենց ղալմաղալ լինի, մեր նամուսը չի վերցնի էս բանը:

-Լավ, ժողովուրդ, որ տենց հարց կա, ես հեսա իրեն տանեմ մի քիչ ներքև, տեսնեմ ինչ ա ուզածը:

-Բա գյուղ ա մնացել որ, առաջ մտնում էիր խանութ, շան ոտի հետ հազար սումկա էր գնում, հիմա իսկի  նապրիմերի համար մինն էլ չկա, որ առնենք, տանք, սրա ձենը կտրցնենք:

-Այ, մարդ, սպասի գնամ տներով տամ մինը ճարեմ էլի, սա աչքիս պինդ ա բռնացրել, մինչև մինը չճարենք՝ տանք, էս աղջկա բուկը բաց չի թողնելու է՜: Քոռ մնամ է, իմ ձեռով գնաց՝ ասի մի կտոր էլ էս անտեր մնացած քաղցր լավաշան  դնեմ՝  էս օյինը եկավ գլխներիս: Բան չկա, ես մեղավոր եմ, ես էլ կգնամ մի սումկա կբերեմ կտամ իրան, դուք գործ չունեք: Գյուղում էսօր տխրություն ա, տարի ա, ամոթ ա, որ գյուղից մի ձեն դուրս գա:

Հեղինակ՝ ՎԱՐԴուհի Սիմոնյան

Կարդալ ավելին, սկզբնաղբյուրը՝ www.tert.am