Սրտաբուխ Զրույց-3

Հունձ էի անում ներքև արանում,                                          Լավ է մեր օրից, նոր բանից խոսենք:

Ճիշտ է մոծակը ուտում էր ջանս,                                         Ավտոբուսները գիշեր ու ցերեկ

Բա ինչ անեյի, հաց չկար տանս:                                          Հիմա մտնում են գյուղ քաղաքներ,

Ով չի իմանում այս նստածներից,                                        Նստիր ու գնա, գործդ կատարիր,

Որ գյուղում ինչքան մեծ քրատակեր կան                             Եվ հանգիստ խղճով քո տունը դարձիր:

Ես եմ իմ ձեռքով կտրել ու շինել:                                         Մեր ջահելներին էլ աստված է օրհնել,

Է¯, հիմա ինչ կա հաց աշխատելուն.                                    Էլ ոտ չեն գցում առանց ավտոյի,

Բալան չմեռնի տրակտոր, կոմբայնին,                                 – Հիմա էլ են չի,- ասում են նրանք,-

Մի քանի օրում, մեր ջահելները                                          Ձեր դարն անցավ , էլ մի զարմանաք:

Վարում են, հնձում, ցորենը դիզում:                                    – Իսկ մոռացել եք, որ անցյալներում

Իսկ մեր Միշան էլ, խալաթը հագին,                                    Գյուղում մի կարգին գրագետ չկար,

Փրփուր հացեր է թխում միշտ փուռում,                               Դիմում գրեիր, կամ թե° մի նամակ

Ինչքան որ կուզես, խնդրեմ առ ու բեր,                                 Գլխացավանք էր ամեն ժամանակ:

Էլ ինչ եք ուզում, այ հալևորներ:                                          Հիմա ուր նայես գրագետներ են,

– Շատ լավ ասացիր էդ ամեն ինչը,-                                     Միջնակարգ դպրոց, կուլտուրայի տուն,

Գոչեց բամբ ձայնով դալաք Մակիչը,                                   Գրադարաններ հարուստ ու շքեղ,

Իսկ մոռացել ես քարվան քրեհը,                                         Կինո ու թատրոն, ամեն, ամեն տեղ:

Մի ոտս Մեղրի, մյուսը` Խոջահան,                                     Մեկ առ մեկ թվեց Սիմոնը տեղից

Երբեմն` Լեհվազ, երբեմն` Փիրչվան,                                   Որպես “Զանգեզուր” թերթի թղթակից:

Չարչարվում էի, որ մի բան անեմ,                                      – Լա°վ, հիմա նայեք,- ասաց Բոգդանը,

Երեխաներիս ապահով պահեմ:                                          Հրեն անցնում է փուռի Սիմոնը

Քանի-քանի անգամ աշուն թե ձմեռ                                     Մեր գյուղի հայտնի ֆուտբոլասերը:

Շալակով նավթ եմ բերել Ղափանից,                                    Տարիքով մարդ է յոթանասունն անց,

Կամ տառապանքով Նախիջևան հասել,                              Բայց իրեն այնքան ջահել է զգում,

Երկու փութ բամբակ, կամ էլ աղ բերել:                                Ինչպես պատանին տասնհինգ հասակում:

Դեռ շատ բաներ կան հիշելու տղերք,                                   Ֆուտբոլի համար հոգին տալիս է,

…շարունակելի…